Тоҷикистон кишвари дорои захираҳои ғании бузурги энергетикӣ ба ҳисоб меравад. Ин имконияти бузурги энергетикӣ метавонад дар ояндаи наздик Тоҷикистонро нурафкан созад. Дар ин маврид Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар яке аз баромадҳои худ чунин қайд намуда гузаштанд: “Роғун - манбаи адонашавандаи нур аст, ки Тоҷикистонро дар оғӯши Шарқи куҳан ба ахтари ҳамеша тобон табдил хоҳад дод”.

Мо  Рӯзи Президентро бо самимияту эҳтиром ва ғурури баланди миллӣ ҳамчун рӯзи адолату демократикунонии ҷомеа пешвоз гирифта, тамоми дастовардҳои замони идоракунии президентиро ба истиқлолияти давлатӣ ва иқдомҳои неки Президенти Тоҷикистон, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон вобаста медонем.

Дар муддати начандон тӯлонӣ, кишвари мо тавонист ҳамчун давлати соҳибистиқлол ва демократӣ масоили сиёсиву иқтисодӣ ва иҷтимоии дохилидавлатии худро ҳал намуда, марҳала ба марҳала дар фазои сулҳу оромӣ рушд кунад. Имрӯз барои кулли ҷомеаи ҷаҳонӣ ваҳдати миллии тоҷикон ҳамчун дарси ибрат ба шумор рафта, аз ҷониби сиёсатмадорону сиёсатшиносони ҷаҳонӣ мавриди омӯзиш қарор гирифтааст.

Боиси ифтихор аст, ки бо қадами неки Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, мардуми мо шаҳди сулҳу салоҳ ва Истиқлолияти давлатиро чашида, обру ва нуфузи кишварро боз ҳам боло бардоштанд. Дар ин айём соҳаҳои гуногуни ҳаёти ҷамъиятӣ рушд ёфтанд, мактабу маориф, илму маърифат мавқеи худро боз ҳам устувортар намуданд. Барои чунин хизматҳои шоёнашон, шаҳрвандони кишварамон ба Пешвои миллат маҳбубияти хосса доранд. 

Меҳри ватандӯстиро мо аз Пайғамбари Худо (с) омӯхтаем, вақте ки фармон шуд, то Пайғамбари Худо (с) ба Мадинаи мунаввара ҳиҷрат кунанд, он Ҳазрат (с) барои тарк кардани ватанаш (Макка) ашк мерехтанд ва қадамҳои худро оҳиста-оҳиста ба сӯи Мадина мегузоштанд, то ин ки ба Ҷуҳфа  (мавзеъе миёни Макка ва Мадина) расиданд, чашмони муборакашон пур аз об шуд ва ин ҷумларо аз меҳри ватанаш ба забон овард: «Эй ватани ман, ба зудӣ ба сӯи ту бозхоҳам гашт». Ин ҷо буд, ки ба Пайғамбари Худо (с) ваҳй нозил шуд ва Худованд ба ҳабиби худ ваъдаи бозгашт ба ватанашро эълон кард. Чунончи дар сураи «Қасас», ки аз охирин сураҳои маккӣ мебошад, ба ҳамин қисса ишора шудааст: «Ҳамон касе, ки Қуръонро бар ту фарз кард, туро ба ҷойгоҳ ва зодгоҳат бозмегардонад»(Сураи Қасас, ояти 85).

Набояд фаромӯш кард, ки Худованд ба инсон ақл ато кардааст, то ба василаи он хубро аз бад ҷудо кунад ва барои осудагии ватану мардуми хеш талош ба харҷ диҳад. Ба мардуми шарифу сарбаланди Бадахшон гуфтанием, ки зиракии сиёсии худро аз даст надиҳанд ва ба суханони гурӯҳҳои фитнаангез бовар накунанд. Балки фарзандонро таълиму тарбия дода, ҷавононро панду насиҳат ва ба роҳи рост роҳнамоӣ кунанд, иншоаллоҳ ҳеҷ душмане ба мақсади нопоки худ намерасад ва зиндагии тинҷу ороми мардумро халалдор сохта наметавонад.

Дар баробари он ҳама заҳмату талошҳои Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон ҷиҳати аз байн бурдани қонунвайронкуниҳо миёни насли ноболиғ ва ҷавони кишвар, дастдарозӣ намудани ҷавонон ба ҷинояткорӣ, пайравӣ намудани баъзеи онҳо ба ҳизбу ҳаракатҳои ифротгарову террористӣ, содиршавии амалҳои зишт, миёни қишри ноболиғ ва ҷавони кишвар ҳамчун мушкилоти рӯз боқӣ мемонад.