Имрӯзҳо Кабирӣ ва пайравони ӯ дар хориҷи кишвар барои расидан ба ҳадафҳои зишти худ аз гуфтани ҳар гуна туҳмат ва таҳқири беасоси ҳукумати қонунӣ ва шахсиятҳои арзандаи Тоҷикистон рӯй намегардонанд. Аммо фаромӯш кардаанд, ки мардуми шарифи Тоҷикистон шаҳди сулҳу ваҳдат ва амнияти миллиро чашидаанд. Миллати тоҷикро дигар ба ҳарфҳои пучу беасос фиреб карда намешавад. Халқи тоҷик фаҳмид, ки ин "шахсиятҳо" чӣ мехоҳанд ва барои расидан ба ғаразҳои шахсии худ ҳатто шаъну шараф ва номуси худро мефурӯшанд.

Дар суханронии хеш Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон таъкид доштанд, ки бо вуҷуди пешравиҳое, ки имрӯз дар ҳаёти сокинони вилоят ба даст омадаанд, баъзе камбудиҳое низ вуҷуд доранд, ки мо бояд онҳоро пинҳон накунем, балки ошкоро гӯем ва барои ислоҳу аз байн бурдани онҳо ҳама якҷо кӯшиш кунем. Зеро чунин камбудиҳо боиси халалдор шудани оромии мардум, суботи ҷомеа, амнияти давлат ва коҳиш ёфтани обрӯи миллат мегарданд.

Ҳамагон медонанд, ки Бадахшон дар кадом гӯшаи кишвари азизамон ҷойгир аст ва атрофи ин вилоятро кадом гурӯҳ ва авзоъ иҳота дорад. Вақтҳои охир гурӯҳҳои ҷинояткор аз кишвари ҳамсоя Афғонистон бо воситаи ин минтақаи  сарҳадӣ ба кишвар маводи марговари мухаддир ва яроқ ворид карда истодаанд, ки аз истеъмоли ин мавод ва яроқи ғайриқонунӣ дар дасти гурӯҳҳои ҷиноятӣ қарордошта ҳазорон ҷавонони кишвар саломатӣ ва ҷони худро аз даст дода истодаанд. Аз ин хотир, вазифаи ниҳодҳои қудратии кишвар роҳ надодан ба воридшавии ғайриқонунии маводи мухаддир ва силоҳ ба минтақа мебошад. Мақсади Пешвои миллату Ҳукумат танҳо пешгирии ҷинояту ҷиноляткорӣ ва нигаҳдошти амну субот дар ин минтақа асту халос.

Пешвои миллат дар давоми сафар аз­ иншоотҳои ҳаётан муҳим, ки бо маблағгузории ­ Ҳукумати Ҷумхурӣ дар шаҳру ноҳияҳои ин Вилоят сохта шудааст, дидан намуда, ­бо қалби саршор аз хурсандӣ дар назди ха­лқ сухан мекарданд,ҳамчун падари меҳрубо­н ва Пешвои миллат мардумро насиҳат мек­арданд, аз дастовардҳои вилоят бо муҳаббат сухан мекарданд. Албатта дар давоми суханронии худ аз ҷино­яту ҷинояткорӣ ва бемасъулиятии баъзе м­асъулон ҳақиқати ҳолро мегуфтанд, ки ин ­ҳам адолат буд. Афсӯс, баъзе васоити ахбор­ ин дилсӯзии Ҷаноби Олиро аз рӯи ғараз бо ш­арҳу тавзеҳи нодуруст талқин карданд, ки ин аз рӯи инсоф ­нест.

Бояд ёдовар шуд, ки банда ду ҳафта қабл бо сафари корӣ дар ин вилоят қарор доштам. Бо шарофати истиқлолият ва дастгириҳои бевоситаи Пешвои миллат дар ин минтақа як қатор иншоотҳои маишиву саноатӣ қомат афрохтааст ва роҳҳои мошингард таъмиру азнавсозӣ гардидаанд, ки ин ҳама аз ғамхориҳои Пешвои миллат ва Ҳукумати кишвар нисбат ба мардуми Бадахшон мебошад. Аз ин хотир, мардуми шарифи Бадахшонро мебояд ба ҳар гуна овозаву дасисаҳои бадкорон дода нашуда,  шукронаи ин неъматҳои илоҳиро ба ҷо оранд ва дар атрофи Пешвои миллат сарҷамъ шуда, барои боз ҳам ободу зебо гаштани диёрашон ва пойдории амну субот дар минтақа камари ҳиммат банданд.

Дар шароити инкишофи муосири муносибатҳои байниҳамдигарии сиёсат ва дин бештар ду тамоюл бартарӣ дорад. Тамоюли аввал дар шакли рӯоварии сиёсат ба дин зоҳир мегардад. Он бештар таҷассуми раванду муносиботи сиёсиро дар дин инъикос менамояд. Яъне, тамоюли аввали муносибатҳои мутақобилаи дин ва сиёсат дар шакли динигардонии сиёсат арзи ҳастӣ дорад.

Дини мубини ислом дини раҳму шафқат ва адлу инсоф, некиву некӯкорӣ мебошад ва ҳамаи фармудаҳои Қуръону ҳадис  аз барои манфиат ва ҳидояти бани Одам мебошад.