Аслан, ин гурӯҳи хоинон ба ҳеҷ як арзиш садоқат надоранд, парвои ҷавонону миллат ва ё сулҳу оромишро надоранд. Аз ҳаракатҳои худ дар гумроҳсозии андешаҳои ҷавонон заррае ҳам азоби виҷдон намекашанд, чунки барои ин гуна хоинон танҳо шароити маишии худашон эътиборе дораду бас.

Дар бораи ҳамкории наҳзатиҳо бо «ДИИШ» дар Сурияю Ироқ расонаҳои зиёде зикр намудаанд ва ин як амали исботшудаи бе шакку шубҳаест. Дар хабарҳои нашркардаи наҳзатиҳо гуфта шудааст, ки мавзӯи асосии гирдиҳамоӣ ҳифзи ҳуқуқи маҳбусон мебошад. Агар воқеан ҳам гирдиҳамоӣ барои пуштибонӣ аз ҷинояткорон баргузор гардад, пас наҳзат бори дигар бо ин амалаш исбот менамояд, ки наҳзат пуштибонии аслии «ДИИШ» дар Аврупо мебошад.

Хиёнат ва қатлу куштори бераҳмона самти муҳими фаъолиятҳои тахрибкоронаи ташкилоти эктремистӣ- терористии ҳизби наҳзати исломро ташкил медиҳад. Ҳизби террористие, ки роҳбаронаш дар фосилаи начандон дури таърихӣ рӯзҳои сахту даҳшатро ба сари мардуми мо оварданду боз худро “дӯстдори мардум” мехонанд.  Ҷанги хонумонсӯзи солҳои 90- ум аз нақшаҳои палиди ҳамин гурӯҳ буд, ки ҳазорон нафар кушта, бадарға ва бехонумон шуданд.

Мо бояд ин нуктаро дарк кунем, ки мубориза бар зидди андешаи тангу торику ифротии наҳзатиён-ин мубориза дар роҳи ҳифзи Тоҷикистони соҳибистиқлол, фарҳанги волои миллӣ, забони поку ноби тоҷикӣ ва рӯзгори осоиштаи мардум мебошад.

Оромиву сулҳу суботи кишвари азизамон неъматест, ки имрӯз ба чашми душманон чун хор ҳар замон мехалад ва онҳоро нороҳат месозад. Душманони зархарид бо хоҷагони хориҷии худ ба монанди кӯршапараке, ки офтобро дидан наметавонад, мекӯшанд чунин вонамуд созанд, ки дилсӯзи ин сарзаминанд. Аммо дигар нақшаҳои ин хоинон чун нақши рӯи об аст, ки аслан умри дарозе надорад. Ин ҳарзабофон дар хоби ғафлати худ ғуборҳое мебинанд, ки дар он ғуттаваранд.

Гурӯҳҳои манфиатхоҳи ба ном “мухолиф”, аз қабили роҳбарону пайравони ТЭТ ҲНИ бо даъвои демократияву озодихоҳӣ вазъиятро дар Тоҷикистон баръакс нишон дода, мехоҳанд ба имиҷи Тоҷикистон дар сатҳи байналмилалӣ осеб расонанд.   Аз ин рӯ, лозим аст, то шаҳрвандони азизи кишвар, хусусан ҷавонон ба шиору дасисаҳои гурӯҳҳои манфиатхоҳ, хоссатан ҳамоишу тазоҳуротҳои бемаънии ташкилоти террористии наҳзат ва давлатҳои ҳомии онҳо фирефта нашуда, ваҳдату якдилӣ ва суботу амниятро дар ҷомеа ҳифз намоянд.

Душмани миллат то ҳадди имкон талош карданд, макр ва найранги худро ба кор бурданд, то ба иззату обрӯи кишвари мо латма зананд. Аммо чун нақшаву нияташон бад буд, он ба зудӣ барбод рафт. Мисли он ки Худованд дар ояти 54-уми сураи Оли Имрон таъкид кардааст.