Тоҷикистониён, ки акнун шаҳди чоряк асри сулҳу амниятро дар кишвари азизи худ чашидаанд, дигар ба ягон дасисаву иғвои ватанфурӯше бовар нахоҳанд кард. Хоҷагони беватану ба нафрати Ватан гирифторро дигар роҳе нест, ҷуз пушаймонӣ ва узри бадтар аз гуноҳ. Зеро Ватан аз онҳо безор аст.

Субҳи дирӯз Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо мақсади шиносоӣ аз ҷараёни корҳои сохтмонӣ ба Неругоҳи барқи обии Роғун ташриф оварданд.

Дар ҳақиқат, ҳамон замонҳои бесарусомонӣ номҳои Ризвон Садиров, Раҳмон Гитлер ва дигар қумондонҳоро шунида фикр  мекардем ва ба худ савол медодем, ки кай аз дасти онҳо мардум халос мешаваду Тоҷикистон ором мешавад?

Чанде пеш ташкилоти экстремистию террористии Ҳизби наҳзати исломӣ аз баргузории ҷамъомади роҳбарон ва ҷамъе аз пайравони ин ҷараёни тундгаро  дар шаҳри Дортмунди Германия хабар дод. Ин нишаст сабаб гардид, ки роҳбарони гурӯҳи террористии Ҳизби наҳзат шармандагиеро болои шармандагиҳои худ афзоянд. Чаро?

Барои ноором намудани фазои ороми кишвар чӣ қадар талош намуданд, мардуми бегуноҳ, аз ҷумла намояндагони СММ-ро ба қатл расониданд, аммо ба мақсад нарасиданд. Зеро дар урфият беҳуда намегӯянд, ки нияти нек- ними давлат аст.

Ин ҷиноят дар ҳоле содир шуд, ки аз имзои Созишномаи сулҳ қариб як сол гузашта буд. Худи ҳамин далел гувоҳи он аст, ки на ҳама мухолифин тобеи ИНОТ ва содиқу пойбанд ба Созишнома буданд. Онҳо, ки лаззати ҳукмронӣ ва фармонфармоии халқи бечораву бесарпаноҳро ёфта буданд, дигар ба касе итоат кардан намехостанд.

Нишасти Дортмунд охирин саъю талоши Кабирӣ барои дубора муттаҳид кардани мухолифин буд, ки барор наёфт. Неруҳои дигаре нахостанд, ки бо ин шахсияте, ки дар саҳнаи сиёсат беобрӯ шудааст, сарукор бигиранд. Ҳизбе, ки Кабирӣ сарвараш буд, бо бадномиву бадкорӣ машҳур шуда, ба коми таърих рафт. Агар ӯ ҳазор кӯшиши дигар кунад ҳам, бебарор хоҳад буд, чунки таърих кори худашро кардааст ва мекунад.